دور از تصور ما بود که پیرزنی که تازه بالا و پائین زندگی ، گرد پیری را به صورتش نشانده بتواند به این زیبائی یک موکب همه چیز تمام را مدیریت کند . اگر شوهرش خانه نبود یا شوهری نداشت اما بدون پسر جوانش هم که گوشه ای تماشا می کرد می توانست مثل یک مرد از ما پذیرائی کند .
عصر اربعین بود . به سختی از پس ساعت ها پیاده روی ِروز آخر ،
#شهرستان_فسا
💢 آشیخ مصطفی 💢
🔰 پدرم می گفت :
مسجدالنبی زمانی فقط زمینی بود و چند دیوار بدون سقف ؛ آشیخ مصطفی ما را صدا کرد که میخواهیم جماعت براه بیاندازیم و مسجد را رونق دهیم . با خودش دوسه نفری شدیم . هرچه به ما اصرار کرد که یکی اذان نماز بگوید قبول نکردیم . او اذان نماز را گفت و جماعت را به راه انداخت . حالا سالیان درازی است که مسجدالنبی جماعتش به راه هست و خانه خداست...
🔰 پدرم می گفت :
شب جمعه
بی رمق از دو سه روز پیاده روی و سفر چند روزه
در خیابانی نزدیک بین الحرمین کنار موکب ها
یکی دو نفرمان نشسته و دو نفر هم بدون جا ایستاده
با همان کوله پشتی خالی و سبک روزهای اول که حالا برای تن خسته مان حکم بار سنگین داشت
سریعتر آمده بودیم که زیارت شب جمعه اربعین را هم درک کنیم
در به در موکبی برای استراحت ؛ که حال گشتن هم نداشتیم
موکب داشتیم ولی راه دورش رای مان را عوض کرد . پای درد و تاول زده و خیابان های شلوغ شب جمعه و شب اربعین کربلا ، مسافت را چندبرار می کرد ؛ آنهم با همان کوله پشتی . دنبال موکبی در همین نزدیکی ها بودیم .
افغانی میانسالی که گرد پیری رنگ و بوی جوانیش را مخفی می کرد با چهره ای خسته از سفر چند روزه و پیاده روی که جور چند زن و مرد افغانی دیگر هم بر دوش داشت ؛ به خیال این که حتما دوسه روحانی می توانند حلّال مشکلاتش شوند با لهجه شیرینش پرسید :
همین ایستگاه مترو امام خمینی تهران ، دقیقا یک هفته قبل از اینکه قتلگاه طلبه ای هیچ کاره و بیچاره شود که نمی دانم چطور رگ دیوانگی قاتل از میان این همه آدم فقط به روی این آدم عمامه به سر گیر کرد ؛
با یکی از دوستان طلبه دیگر در راه باجه بلیط فروشی بودیم و مقصدمان هم نواب صفوی ، پیرزنی که صدای بلند و خوبی هم داشت همین که دو طلبه جوان عمامه به سر را دید درمیان جمعیت صدایش بلند کرد که «خوب کاری کردید که رفتید توی این لباس»
اجازه نداد لبخندی به گوشه لب مان حواله این مادر کنیم و ادامه داد
دلا یاران عاشق زود رفتند
از این وادی همه خشنود رفتند
من و تو مثل یک مرداب ماندیم
خوشا آنان که مثل رود رفتند
چند مدت پیش در سایت مطلبی با عنوان « زندگی متفاوت یک نفر که خیلی به ما ربط دارد » منتشر شد که حاوی عکس هائی از زندگی جانباز عزیز ، محمد جعفری منش بود . عکس هائی که تنها در اینجا بیش از هزار بار دیده شد .
اما چند روز پیش پائین همین مطلب نظری درج شد که بسیار غم انگیر و دردناک بود :
« سلام
من فرزند جانباز شهید محمد جعفری منش هستم پدرم در تاریخ
آیت الله جاودان را تهرانیها بسیار خوب میشناسند؛ شاگرد اخلاقی مرحوم آیت الله حق شناس که در مدرسه چهارراه بازار، جلسات گیرای معارف و اخلاقشان، محفل جمع طلاب و جوانان جویای کمال است. آنچه از نظر میگذرانید سخنان مهم آیت الله جاودان درباره برخی جشنها و مراسمات نهم ربیع الاوّل است. این مطلب از آخرین شماره نشریه «خط» کاری از خانه طلاب جوان انتخاب شده است.
دیروز یکی از اساتید مطلبی گفت که برای خودم خیلی جالب و عجیب بود ، در بحث شرایط ازدواج و تفاوت خواسته ها و فرهنگ ها ؛
سید خوش سیما و خوش اندامی است که خوش بیان هم هست ، به خاطر همین بیان خوبش منبری معروفی شده و این کلام خوشش باعث جذب تعداد نسبتا خوب شاگرد به پای کرسی تدریسش شده ، همچنین خوش اخلاق و زیرک و فهمیده
داشت در بحث
