سایت شخصی محمّد ابراهیم باغبان

یادداشت روزنامه کیهان ؛ سه شنبه 11 شهریور 99

«حج که امری واجب است به خاطر کرونا تعطیل شد ؛ عزاداری محرم که مستحب است و جای خود دارد ...» ؛ «در نماز که یکی از واجبات مؤکّد است اگر احتمال خطر باشد می توان نماز را رها کرد ، عزاداری بر امام حسین که یک مستحب است و به هر احتمال خطری به راحتی می توان ترکش کرد...»

این دو نمونه نظر ، گوشه ای از مباحثی است که اگرچه از پیش از این هم مطرح بوده اما

یادداشت روزنامه کیهان ؛ سه شنبه 28 مرداد 99

دنیای امروز ما ، حال دهکده بی نظم جهانی است که گرفتار کدخدای ِناخواندة بی رحم ، بی منطق و مجهول الهویه شده باشد . کرونا اگرچه اهل شوخی نیست اما پاسخش برای هر که او را شوخی گرفته باشد مرگ است .

این کوچک خطرناک ، حالا یک طرف قضیه هیئات و محرم شده است .

دور از تصور ما بود که پیرزنی که تازه بالا و پائین زندگی ، گرد پیری را به صورتش نشانده بتواند به این زیبائی یک موکب همه چیز تمام را مدیریت کند . اگر شوهرش خانه نبود یا شوهری نداشت اما بدون پسر جوانش هم که گوشه ای تماشا می کرد می توانست مثل یک مرد از ما پذیرائی کند .

عصر اربعین بود . به سختی از پس ساعت ها پیاده روی ِروز آخر ،

شاید از لابلای برگ های کتاب های پربهاء ، که در سال های قبل و بعد انقلاب از او خریده ایم

از امامتِ جماعتِ ظهرهای مدرسه ها ؛ از درس های زندگی لابلای جماعت همکلاسی ها که از او یاد گرفته ایم

شاید از نکات نغز بیش از چهل سال معلمی پر افتخار ؛ از مشت های

تنها در آن سیزده سال ابتدائی به شما اجازه زندگی در شهر جدتان را دادند . بعد از آن سیزده سال مدینه ، تا بیست و هشت سالگی شما را به بهترین شهر عراق برده اما در منطقه نظامی محصورتان کردند . همین سال بیست و هشتم بود که کینه کهنه و ترس عمیق شان از محبوبیت خاندان شما اجازه ادامه زندگی را به شما نداد و در سامرا از ارثیه شهادت به شما نوشاندند .
اصلا اجداد شما را یکی به مصطفی و دیگری به مجتبی و مرتضی ؛ یکی به رضا و دیگری را به تقی و نقی لقب دادند اما شما و پدرتان را به عسکری ؛ خواستند با صدای در گلو خفه شده فریاد بزنند که تمام عمرتان را در زندانی نظامی زندگی که نه ؛ اما زندگانی را گذرانده اید .
با وجود این فرصت کم در این دنیای دون ، حتی اجازه کمترین ملاقات با دوستان خود را نداشتید . روزهای دوشنبه برای دوستان شما شده بود روز تماشا ، روز حیرت و روز زیارت ؛ همان دوشنبه یوم النوبه ای که باید به مرکز حکومت شهر سامرا می رفتید و اعلام حضور می کردید که نکند به دور از چشم ناپاک غاصبان خلافت به جائی رفته باشید . عاشقان فوج فوج در مسیر راه شما سبز می شدند که از تنها فرصت زیارت شما خوشه برچینند . فرموده بودید که نه سلامم کنید و نه اشاره ای که بر جان شیعیانم بیمناکم . چه امام مهربانی ؛ چه امام مظلومی .

می شود از جایگاه ویژه نمازجمعه در فرهنگ دینی یا نگاه امام راحل و مقام معظم رهبری نوشت ؛ یا از تاثیر شگرف و محوریت این پایگاه در تقویت فرهنگ دینی ؛ و یا اینکه از وظایف مردم در قبال نمازجمعه و امام جمعه ؛‌ که نوشتن هر کدام از اینها نویسنده ای پرتوان می خواهد و مخاطبانی خوش حوصله ؛ اما به چند خط بسنده کرده و کمی از اقتضائات امروزه امام جمعه می گوئیم که اگر او خوب بکوشد موارد بالا نیز پررنگ خواهد شد . از دوگانه هائی می نویسیم که یکی باید است و دیگری نباید :

1 – بیم یا امید

برخی ریسمان به آسمان باف ها ، پس از #اعتصاب به حق #کامیونداران ، فرصت را غنیمت شمرده و تیغی به صورت #دین و #روحانیت کشیده و نوشتند : اگر هر صنفی اعتصاب کنه یه جای ممکلت لنگ میشه ، حالا اگه روحانیون اعتصاب کنن دقیقا چه مشکلی برای مملکت پیش میاد ؟!

چند روز بعد فیملش از راه رسید که به هدایت یک #ناظم_شهوتران در یکی از دبیرستان های تهران

پرسش بالا از پرشمارترین سوالاتی است که روحانیت معزز با آن مواجه می شود . علی الخصوص اگر که مکان ، شهر مقدس کربلا و زمان ، ایام خاص زیارت حضرت اباعبدالله علیه السلام باشد . سوالی که منشأ آن علاوه بر منزلت والای حضرت عباس ؛ توجیهاتی است که برای تقدم زیارت ایشان شنیده شده است . برخی شنیده اند که اذن دخول به بارگاه منور حضرت اباعبدالله الحسین آن است که ابتداء به زیارت قمر بنی هاشم مشرف شوند . برخی هم شنیده اند همچنانکه پیغمبر خدا فرمودند « من شهر علم هستم و علی باب ورود به آن » حضرت ابالفضل العباس نیز باب ورود به حرم و حریم امام حسین علیه السلام است . اما واقعیت این است که

نیروی فعال و دغدغه مند یک هیئت فرهنگی-مذهبی می کوشد تا در مناسبت هائی چون دهه محرم برنامه محتوامحور اجرا کند . دغدغه او برپائی خیمه عزا برای یک تازه وارد است تا معرفت و معنویت او افزایش یابد . حضور دوستان هیئتی در مجلس برایش مهم است اما مهمتر از آن ساخت دوستان هئیتی از تازه واردهاست .

برای همین تبلیغات مراسم را مهم قلمداد می کند . این روزهای نرسیده به محرم برای همین از بنرهای تبلیغاتی سیاه پوش شده است . هر هیئتی تمام تلاشش را می کند که پای افراد بیشتری را به عرشه کشتی نجات حسینی باز کند . با این وجود گاهی دعوت می کند اما در را به روی او می بندد .

چگونه ؟!

اهل بیت پیامبر از روش های مختلفی برای یادآوری و ترویج ایام عزای حسینی و مصائبی که بر آنها روا داشته شد بهره می جستند . حضرت زین العابدین که خود از شاهدان حادثه کربلا است برای اظهار و اعلام این مصیبت بر روی انگشتر خود حک کرده بود که : قاتل حسین بن علی بی آبرو و بدبخت است . (1) همچنان که امام صادق نقل می فرمایند که پدرم امام باقر به من وصیت نمود که از مالم مقداری برای این وقف کن که