سایت شخصی محمّد ابراهیم باغبان

همه تهدیدات پیش روی راه امام

نهضت امام از روز نشستن بر کرسی جمهوری اسلامی ، رویش انواع تهدیدات را به چشم خود نظاره کرده است . چالش تهدید نظامی از بُرون مرزها که پس از سالیانی ناکامی ، جای خود را به طراحی و هدایت براندازی داده یکی از اینهاست . انقلاب اسلامی اگرچه تاکنون در کشاکش مقابله با این گونه تهدیدات سخت ، ورزیده شده و توانسته صاحب دست برتر باشد اما این همه ماجرا نیست .
سالیان پس از جنگ ، اشرافیت ، فساد و رویش سبک جدیدی از طبقه رعیت و ارباب پا بر گلوی جسم نحیف و روینده جمهوری اسلامی گذاشت . این تهدید بیش از آنکه رشدش چشم گیر باشد تقابل جدی آن با ماهیت نهضت امام باعث پررنگ شدنش گردید . عدالت خواهی و مطالبه شفافیت ، فرصتی فراهم ساخت تا کارزاری برای مبارزه با اشرافیت و فساد فراهم سازد .
اما سالیانی است که عدالت خواهی-همین فرصت بی نظیر بالندگی نهضت امام - در شیوه برخی کارکرد تهدید به خود گرفته است .

تصور اینکه پیشنهادات دکتر احمدی نژاد در نامه اخیرش به مقام معظم رهبری مطالبات واقعی اوست به همان اندازه ساده انگارانه است که تصور کنیم این نامه را بدون هدفی خاص نگاشته است . اهدافی که گرچه او می کوشد مخفی بماند اما دور از دسترس نیست .

موارد ذیل الذکر نمونه ای از احتمالاتی است که می شود برای مرقومه وی به شمارش آورد . اقدامات او گرچه فارغ از یکی از این احتمالات نیست اما دور از تصور هم نیست که بیش از دو مورد یا اکثر آنها را مدنظر داشته باشد :

چند روز پیش علی شمخانی دبیر شورای عالی امنیت ملی گفت :

در کشور هیچ تهدید امنیتی متوجه هیچ مسئولی نیست. من مسئول امنیت کشور هستم. این که منافقین ترور می کردند مربوط به دهه 60 است و دیگر نمی توانند ترور کنند. ضمن این که ما دستگاه های امنیتی قوی داریم، برای چه می ترسیم؟ بساط حفاظت شخصیت ها را باید جمع کنیم، ما حفاظت شخصیت ها نداریم، تشریفات و پرستیژ شخصیت ها داریم. من مسجد می‌روم، پارک می روم، کوه می روم، تنها و با مترو می روم و هیچ مشکلی هم ندارم...

گرچه این سخنان مورد تأیید و تأکید برخی از دلسوزان نظام قرار گرفته اما مرور خسارات فاصله گیری برخی از مسئولین از مردم و تشریفات نابجا باعث می شود که گوینده این حرف را بارها تحسین کنیم .

غیر از حفاظت های تشریفاتی ، جایگاه های تشریفاتی جلسات عمومی نیز باید مورد بازنگری قرار گیرد .

چه معنا دارد که در یک مراسم عمومی ، مسئولین بدون دلیلی همچون کسالت یا کهولت سن ، در جایگاهی بهتر قرار گیرند .

این حرکت به گونه ای در حال تبدیل شدن به یک عادت اشتباه است که حتی در کوچکترین شهرها نیز ، مسئولین بر خلاف سائر حضار باید بر روی صندلی و در جایگاه ویژه قرار بگیرند .

مسئولین نظام اسلامی خادم مردم ، در میان مردم و برای مردم اند نه تافته ای جدا افتاده

1 - شُرَیح قاضی جزو بنی‌امیّه نبود! کسی بود که میفهمید حق با کیست. میفهمید که اوضاع از چه قرار است. وقتی هانی بن عروه را با سر و روی مجروح به زندان افکندند، سربازان و افراد قبیله‌ی او اطراف قصر عبیدالله زیاد را به کنترل خود درآوردند.

ابن زیاد ترسید. آنها میگفتند: شما هانی را کشته‌اید. ابن زیاد به شریح قاضی گفت: برو ببین اگر هانی زنده است، به مردمش خبر بده. شریح دید هانی بن عروه زنده، اما مجروح است. تا چشم هانی به شریح افتاد، فریاد برآورد: ای مسلمانان! این چه وضعی است؟! پس قوم من چه شدند؟! چرا سراغ من نیامدند؟! چرا نمیآیند مرا از این‌جا نجات دهند؟! مگر مرده‌اند؟! شریح قاضی گفت: میخواستم حرفهای هانی را به کسانی که دورِ دارالاماره را گرفته بودند، منعکس کنم. اما افسوس که جاسوس عبیدالله آن‌جا حضور داشت و جرأت نکردم!

جرأت نکردم یعنی چه؟

حالا که روزهائی از داستان قمه خوردن و مجروحیت و شهادت دو طلبه مظلوم سپری شده واکنش ها ، پی در پی می آید . اظهار نگرانی هائی چه از سوی حوزویون ، چه مردم و چه رسانه ها . اما در این میان از همه عجیب تر نگرانی برخی از عزیزان است که سال هاست دوستان سیاسی شان غرق در اشرافی گری ، خوره ای به جان مسلک و مرام امام شده اند . نمی دانم این سال های متمادی ما خواب بوده ایم یا ایشان . اصلا باید خدمت شان عارض شویم که اشتباه به عرض تان رسانده اند .

ما که قمه نخورده ایم ؛

ما در آب های پشت سد لتیان خفه شدیم

ما در تعطیلات عید که با بچه ها - به همراه عمه بچه ها و ایضا مادر بزرگ شان که در خانه تنها بود - با هلی کوپتر به کیش می رفتیم دچار سقوط شدیم

سیاست های نظم نوین جهانی ، امریکا را بدان وامی دارد که در دهکده جهانی خود را به کرسی کدخدا برساند . ایالات متحده با سرزمینی پهناور ، گرچه سومین کشور پرجمعیت جهان است اما برادران ناتنی کوچکی همچون اسرائیل را نیز به همراه دارد . کدخدا بودن وی را مجبور کرده که در مقابل ، با کوتوله ها روبرو باشد تا هیکل درشتانی که موی دماغ باشند . تجزیه اروپا بعد از جنگ جهانی دوم و کشورهای کوچک اما پرشمار اروپائی سیاستمداران امریکائی را بسیار خوشحال کرده است .

تجزیه کشورهائی همچون سوریه ، عراق ، لبنان ، افغانستان و ایران نیز می تواند بر شادمانی شان بیفزاید .

او حالا با جدائی کردستان عراق می خواهد روح تجزیه طلبی را در گروه های معاند کشورهای مذکور بدمد . امریکا در کردستان بیشتر از اسرائیل سازی ، به دنبال ایمن سازی اسرائیل از شر دشمنان پهناور است . برای خودش نیز فرصت تنفس دراز مدتی فراهم خواهد شد .

حالا ایالات متحده در تلاش های سریالی خود پس از خلق داعش به دنبال قهرمان سازی از خود است . کوشیده است تا با نابودی فرزند نامشروعش ، خود را منجی امنیت جهانی جا زند . اما این روزها یک خبر امریکا را تلخ کام و یا ناکام کرده است . دوست ندارد که بشنود خبر مرگ البغدادی تایید شده و روسیه برگ برنده را در دست گرفته است . سردمداران امریکائی نیز نمی توانند در لابلای پاسخ های خود به سلامت یا هلاکت خلیفه داعش ، ناخرسندی خود از نقش روسیه را پنهان کنند . آنها دوست داشتند که در فرصت مناسب ، خنجر خود را بر گلوی ابوبکر البغدادی بگذارند اما حالا به جای خنجر آنها تیر رقیب به هدف نشسته است . شاید عدم تایید چندباره مرگ بزرگ داعش توسط امریکائی ها و کوچک جلوه دادن آن نشانی از این ناراحتی است . جیمز متیس، وزیر دفاع آمریکا برای چندمین بار گفته است :

شواهدی در تأیید کشته شدن ابوبکر البغدادی، سرکرده گروه تروریستی داعش در اختیار ندارد . اگر می‌دانستیم می‌گفتیم. در حال حاضر نمی‌توانم آن را تأیید یا تکذیب کنیم . دیدگاه ما این است که ما فرض کنیم که وی زنده است مگر آنکه خلافش ثابت شود و ما در حال حاضر نمی‌توانیم خلاف آن را ثابت کنیم

نُه دی ، مُهر "وفات یافت" بر پیشانی مولود نامشروعی است که از ماه ها پیش از تولدش در بیست و دوم خرداد هشتاد و هشت ، نطفه اش منقعد شده بود . این مولود نامشروع گرچه حیات کوتاه شومی را پشت سر گذاشت اما نهان همه را رو کرد . چهره واقعی مردم را ؛ چهره خواص مردود و مقبول را و صد البته که برای چندمین بار نهان خباثت آلود دنیای مستکبر را . فتنه هشتاد و هشت تجربه گرانبهائی را پیش روی تاریخ ملت ها قرار داد . نباید به سادگی از کنارش رد شد . گرچه گفتی های بسیاری بیان شده اما دو نکته را دوباره مرور می کنیم :

تجربه سه ساله دولت تدبیر و امید در مواجهه با رخدادهائی که با اعتبار و جایگاه مردمی این دولت گره خورده نشان می دهد که در برخورد با مسئله حقوق های نجومی نیز از "شیوه ماست مالیسم" استفاده خواهد کرد . فی الواقع اعتدالیون زمانی از این شیوه به عنوان تزریق مسکن برای حفظ محبوبیت موجود و اقناع افکار عمومی بهره می برند که جایگاه متزلزل خود را در سراشیبی سقوط محبوبیت مشاهده کنند .

"ماست مالیسم اعتدالی" ساختار پیچیده ای ندارد

هاشمی را دوست دارم ،

هاشمی انقلابی ، هاشمی سلول های انفرادی ، هاشمی شکنجه هائی که دردش هوش او را می برد و ناله هایش تاب همسایگان را ، هاشمی مواضع انقلابی و روزهای انقلاب...
من هاشمی دیگر را دوست ندارم ،