سایت شخصی محمّد ابراهیم باغبان

شهید مظلوم چه زیبا سروده است : شهدا شمع محفل بشریتند ؛

برای ظلمت نشستگان نعمتی فزون تر از تکه نوری چون شمع نیست که خود را برای روشنائی دیگران می سوزاند تا راه را پیش روی شان نمایان کند و مانع به زمین افتادن شان شود ،

تا نشان دهد که در مقابل دوستی ایستاده اند تا دستگیرشان شود یا دشمنی که زمین گیرشان کند ،

شمع سوزان زندگی پر از نور شهید ، به قدرِ

آدمی اگر در فراز و فرود زندگی اش تنها از بال محبّت و دوست داشتن ذات ربوبی و اولیاء خاصّش کمک بگیرد نمی تواند پرچم کمال بندگی را بر قلّه رفیع ایمان برافراشته کند ؛

نخستین روزهای ورود و رواج شیوه های مختلف عزاداری در بین شیعیان عرب و عجم را باید در حدود یکی دو قرن پیش جستجو کرد ؛ کارهائی همچون قمه زنی ، طبل زنی ، زنجیر زنی ، نواختن بوق ، شیپور ، سنج و امثال این موارد که همه از فرهنگ های وارداتی غیر اصیل بود و سریع توانست در میان برنامه های عزاداری مردم عادی جای خود را پیدا کند . مسئله ای که اندکی بعد از ورود بی سروصدایش موضوعی را برای مواجهه و فتاوای مختلف علما و بزرگان ایجاد کرد .

اوج این اختلاف فتاوا و برخوردهای متفاوت خواص و عوام را در دو مقطع تاریخی می توان جستجو کرد :