سایت شخصی محمّد ابراهیم باغبان

می شود از جایگاه ویژه نمازجمعه در فرهنگ دینی یا نگاه امام راحل و مقام معظم رهبری نوشت ؛ یا از تاثیر شگرف و محوریت این پایگاه در تقویت فرهنگ دینی ؛ و یا اینکه از وظایف مردم در قبال نمازجمعه و امام جمعه ؛‌ که نوشتن هر کدام از اینها نویسنده ای پرتوان می خواهد و مخاطبانی خوش حوصله ؛ اما به چند خط بسنده کرده و کمی از اقتضائات امروزه امام جمعه می گوئیم که اگر او خوب بکوشد موارد بالا نیز پررنگ خواهد شد . از دوگانه هائی می نویسیم که یکی باید است و دیگری نباید :

1 – بیم یا امید

برخی ریسمان به آسمان باف ها ، پس از #اعتصاب به حق #کامیونداران ، فرصت را غنیمت شمرده و تیغی به صورت #دین و #روحانیت کشیده و نوشتند : اگر هر صنفی اعتصاب کنه یه جای ممکلت لنگ میشه ، حالا اگه روحانیون اعتصاب کنن دقیقا چه مشکلی برای مملکت پیش میاد ؟!

چند روز بعد فیملش از راه رسید که به هدایت یک #ناظم_شهوتران در یکی از دبیرستان های تهران

گذراندن ساعتی در مرکز نگهداری از معلولین ذهنی و حرکتی و نشستن و غذا کردن در دهان آنها یعنی فهم اینکه خود را در دنیای کوچکی اسیر کرده ایم
به کوچکی روزمرگی ها
به کوچکی بازی روزگار
به حقیری مشکلات پیش پا افتاد
در حصار مشکلاتی که بسیار کوچکتر از این دنیای بزرگ است ؛ موانع خودساخته ای که فکر می کنیم رد شدنی نیست اما وقتی پای در دنیای بزرگ معلولین می گذاریم می بینیم داریم با خودمان بازی می کنیم ؛ با این مشکلات پیش پا افتاده...
اصلا گرفتاری های دنیای حقیر خودمان می شود چاشنی زندگی ؛ حال مان را همین چاشنی ها خوشمزه و هیجانی می کند
باید گاهی از این لاک خودبافته خارج شویم ؛ سر از پیله در آوریم و

#شهرستان_فسا

💢 آشیخ مصطفی 💢

🔰 پدرم می گفت :

مسجدالنبی زمانی فقط زمینی بود و چند دیوار بدون سقف ؛ آشیخ مصطفی ما را صدا کرد که میخواهیم جماعت براه بیاندازیم و مسجد را رونق دهیم . با خودش دوسه نفری شدیم . هرچه به ما اصرار کرد که یکی اذان نماز بگوید قبول نکردیم . او اذان نماز را گفت و جماعت را به راه انداخت . حالا سالیان درازی است که مسجدالنبی جماعتش به راه هست و خانه خداست...

🔰 پدرم می گفت :

حالا که روزهائی از داستان قمه خوردن و مجروحیت و شهادت دو طلبه مظلوم سپری شده واکنش ها ، پی در پی می آید . اظهار نگرانی هائی چه از سوی حوزویون ، چه مردم و چه رسانه ها . اما در این میان از همه عجیب تر نگرانی برخی از عزیزان است که سال هاست دوستان سیاسی شان غرق در اشرافی گری ، خوره ای به جان مسلک و مرام امام شده اند . نمی دانم این سال های متمادی ما خواب بوده ایم یا ایشان . اصلا باید خدمت شان عارض شویم که اشتباه به عرض تان رسانده اند .

ما که قمه نخورده ایم ؛

ما در آب های پشت سد لتیان خفه شدیم

ما در تعطیلات عید که با بچه ها - به همراه عمه بچه ها و ایضا مادر بزرگ شان که در خانه تنها بود - با هلی کوپتر به کیش می رفتیم دچار سقوط شدیم

همین ایستگاه مترو امام خمینی تهران ، دقیقا یک هفته قبل از اینکه قتلگاه طلبه ای هیچ کاره و بیچاره شود که نمی دانم چطور رگ دیوانگی قاتل از میان این همه آدم فقط به روی این آدم عمامه به سر گیر کرد ؛
با یکی از دوستان طلبه دیگر در راه باجه بلیط فروشی بودیم و مقصدمان هم نواب صفوی ، پیرزنی که صدای بلند و خوبی هم داشت همین که دو طلبه جوان عمامه به سر را دید درمیان جمعیت صدایش بلند کرد که «خوب کاری کردید که رفتید توی این لباس»

اجازه نداد لبخندی به گوشه لب مان حواله این مادر کنیم و ادامه داد

عَنْ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ ع قَالَ :

... وَ اللَّهِ لَقَدْ یَسَّرَ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ أَرْزَاقَهُمْ بِخَمْسَةِ دَرَاهِمَ جَعَلُوا لِرَبِّهِمْ وَاحِداً وَ أَکَلُوا أَرْبَعَةً أَحِلَّاءَ ثُمَّ قَالَ هَذَا مِنْ حَدِیثِنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لَا یَعْمَلُ بِهِ وَ لَا یَصْبِرُ عَلَیْهِ إِلَّا مُمْتَحَنٌ قَلْبُهُ لِلْإِیمَانِ.

امام موسی کاظم (علیه السلام) می فرمایند :

خداوند روزی مومنان را به پنج قسمت بر آنان ارزانی داشته تا یک قسمت از آن را از آن خداوند قرار دهند و چهار قسمت آنرا به صورت حلال استفاده کنند ؛ سپس امام فرمودند این سخن از سخنان سخت و مشکل ماست که به آن عمل نمی کند و بر آن صبر نمی کند الا کسی که خداوند دل او را به نور ایمان آزموده باشد... وسائل الشیعة، ج‏۹، ص: ۴۸۵

خدای کریم می خواهد این باور را در درون بنده اش ایجاد کند که خود را مالک هیچ چیز ندانسته

از جمله دعاهای مشهور ماه رجب ، دعای « یا من ارجوه لکل خیر ... » می باشد که در این ماه مبارک اکثر متدینین خود را ملتزم به خواندن این دعا می کنند .

در این دعا ، راوی از امام صادق (ع) نقل می کند که امام در حال خواندن دعا ، دست چپ را به محاسن مبارکشان گرفته و انگشت سبابه دست راست را به چپ و راست حرکت می دادند . از همین رو معمول شده که مؤمنین هم به تبعیت از آن امام همام این کار را انجام میدهند . اما وجود یک کلمه در کلام راوی ، باعث شده به اشتباه ، برداشت شود که امام فقط در فراز پایانی دعا چنین حالتی داشته اند . البته این اشتباه در برداشت ، معمولا بخاطر تسامح در خواندن متن روایت رخ می دهد که اگر بیان راوی را با کمی دقت و تأمل نگاه کنیم پی به مراد اصلی وی خواهیم برد .

آنچه که به نظر می رسد بیشتر به صحت و درستی نزدیک باشد این است