سایت شخصی محمّد ابراهیم باغبان

یادداشت روزنامه کیهان ؛ سه شنبه 11 شهریور 99

«حج که امری واجب است به خاطر کرونا تعطیل شد ؛ عزاداری محرم که مستحب است و جای خود دارد ...» ؛ «در نماز که یکی از واجبات مؤکّد است اگر احتمال خطر باشد می توان نماز را رها کرد ، عزاداری بر امام حسین که یک مستحب است و به هر احتمال خطری به راحتی می توان ترکش کرد...»

این دو نمونه نظر ، گوشه ای از مباحثی است که اگرچه از پیش از این هم مطرح بوده اما

یادداشت روزنامه کیهان ؛ سه شنبه 28 مرداد 99

دنیای امروز ما ، حال دهکده بی نظم جهانی است که گرفتار کدخدای ِناخواندة بی رحم ، بی منطق و مجهول الهویه شده باشد . کرونا اگرچه اهل شوخی نیست اما پاسخش برای هر که او را شوخی گرفته باشد مرگ است .

این کوچک خطرناک ، حالا یک طرف قضیه هیئات و محرم شده است .

دور از تصور ما بود که پیرزنی که تازه بالا و پائین زندگی ، گرد پیری را به صورتش نشانده بتواند به این زیبائی یک موکب همه چیز تمام را مدیریت کند . اگر شوهرش خانه نبود یا شوهری نداشت اما بدون پسر جوانش هم که گوشه ای تماشا می کرد می توانست مثل یک مرد از ما پذیرائی کند .

عصر اربعین بود . به سختی از پس ساعت ها پیاده روی ِروز آخر ،

شاید از لابلای برگ های کتاب های پربهاء ، که در سال های قبل و بعد انقلاب از او خریده ایم

از امامتِ جماعتِ ظهرهای مدرسه ها ؛ از درس های زندگی لابلای جماعت همکلاسی ها که از او یاد گرفته ایم

شاید از نکات نغز بیش از چهل سال معلمی پر افتخار ؛ از مشت های

تنها در آن سیزده سال ابتدائی به شما اجازه زندگی در شهر جدتان را دادند . بعد از آن سیزده سال مدینه ، تا بیست و هشت سالگی شما را به بهترین شهر عراق برده اما در منطقه نظامی محصورتان کردند . همین سال بیست و هشتم بود که کینه کهنه و ترس عمیق شان از محبوبیت خاندان شما اجازه ادامه زندگی را به شما نداد و در سامرا از ارثیه شهادت به شما نوشاندند .
اصلا اجداد شما را یکی به مصطفی و دیگری به مجتبی و مرتضی ؛ یکی به رضا و دیگری را به تقی و نقی لقب دادند اما شما و پدرتان را به عسکری ؛ خواستند با صدای در گلو خفه شده فریاد بزنند که تمام عمرتان را در زندانی نظامی زندگی که نه ؛ اما زندگانی را گذرانده اید .
با وجود این فرصت کم در این دنیای دون ، حتی اجازه کمترین ملاقات با دوستان خود را نداشتید . روزهای دوشنبه برای دوستان شما شده بود روز تماشا ، روز حیرت و روز زیارت ؛ همان دوشنبه یوم النوبه ای که باید به مرکز حکومت شهر سامرا می رفتید و اعلام حضور می کردید که نکند به دور از چشم ناپاک غاصبان خلافت به جائی رفته باشید . عاشقان فوج فوج در مسیر راه شما سبز می شدند که از تنها فرصت زیارت شما خوشه برچینند . فرموده بودید که نه سلامم کنید و نه اشاره ای که بر جان شیعیانم بیمناکم . چه امام مهربانی ؛ چه امام مظلومی .

در همین روزها که دغدغه نان ؛ شب و روزمان شده و بی خیال جان همه شده ایم و هر مظلومی که تکه تکه شود آنرا حواله دنیای «به ما چه اش» می کنیم

.

همین روزها که اگر نانی دست کارگر دکه ها را نمی گیرد اما کسی جانشان را نمی گیرد

که هستند شیعیان مظلومی که در روی همین کره خاکی اگر صبح برای تکه نانی یا رکعت نمازی به شهر می روند دغدغه نان ندارد ؛ که دغدغه جانی دارند که نمی دانند کدام انتحاری آنرا از آنان خواهد گرفت

.

در همین جمعه ها انتحاری داعش ، در میان صف جمعه خوان های مسجد صاحب الزمان افغانستان جان چهل تن از سادات موسوی را گرفت

.

و داعش عربستانی جان پنجاه بچه شیعه یمنی را نقل و نبات میان زمین و آسمان کرد

.

و تو چه می دانی از دل او

که چه ها دیده است از همان خبرهائی که شاید اندکی از آن را ما فقط شنیده ایم

می شود از جایگاه ویژه نمازجمعه در فرهنگ دینی یا نگاه امام راحل و مقام معظم رهبری نوشت ؛ یا از تاثیر شگرف و محوریت این پایگاه در تقویت فرهنگ دینی ؛ و یا اینکه از وظایف مردم در قبال نمازجمعه و امام جمعه ؛‌ که نوشتن هر کدام از اینها نویسنده ای پرتوان می خواهد و مخاطبانی خوش حوصله ؛ اما به چند خط بسنده کرده و کمی از اقتضائات امروزه امام جمعه می گوئیم که اگر او خوب بکوشد موارد بالا نیز پررنگ خواهد شد . از دوگانه هائی می نویسیم که یکی باید است و دیگری نباید :

1 – بیم یا امید

برخی ریسمان به آسمان باف ها ، پس از #اعتصاب به حق #کامیونداران ، فرصت را غنیمت شمرده و تیغی به صورت #دین و #روحانیت کشیده و نوشتند : اگر هر صنفی اعتصاب کنه یه جای ممکلت لنگ میشه ، حالا اگه روحانیون اعتصاب کنن دقیقا چه مشکلی برای مملکت پیش میاد ؟!

چند روز بعد فیملش از راه رسید که به هدایت یک #ناظم_شهوتران در یکی از دبیرستان های تهران

در میان این دنیای آشفته ها

در میان این طغیان شهوت ها

و این افسارگسیختگی دنیاپرستی ها

در میان تفاخر به اتم ها و کلاهک ها

و این شیرینی نسل کشی ها و کودک کشی ها

در میان این قوانین جنگلی ها

این ظلم ها ؛ این زور ها و این تحریم ها

حتی میانه این گرانی ها

این رکودها و این قیمت های سر به فلک کشیده ها

در میان این گران شدن اَرزها و طلاها و بی ارزش شدن عِرضْ ها و آبروها

به همه دل بسته ایم ؛ دلی پر از امید

حتی به امریکائی ها ؛ به عاقل شدن ترامپ ، به برگشت دوباره امریکا به برجام

گذراندن ساعتی در مرکز نگهداری از معلولین ذهنی و حرکتی و نشستن و غذا کردن در دهان آنها یعنی فهم اینکه خود را در دنیای کوچکی اسیر کرده ایم
به کوچکی روزمرگی ها
به کوچکی بازی روزگار
به حقیری مشکلات پیش پا افتاد
در حصار مشکلاتی که بسیار کوچکتر از این دنیای بزرگ است ؛ موانع خودساخته ای که فکر می کنیم رد شدنی نیست اما وقتی پای در دنیای بزرگ معلولین می گذاریم می بینیم داریم با خودمان بازی می کنیم ؛ با این مشکلات پیش پا افتاده...
اصلا گرفتاری های دنیای حقیر خودمان می شود چاشنی زندگی ؛ حال مان را همین چاشنی ها خوشمزه و هیجانی می کند
باید گاهی از این لاک خودبافته خارج شویم ؛ سر از پیله در آوریم و

#شهرستان_فسا

💢 آشیخ مصطفی 💢

🔰 پدرم می گفت :

مسجدالنبی زمانی فقط زمینی بود و چند دیوار بدون سقف ؛ آشیخ مصطفی ما را صدا کرد که میخواهیم جماعت براه بیاندازیم و مسجد را رونق دهیم . با خودش دوسه نفری شدیم . هرچه به ما اصرار کرد که یکی اذان نماز بگوید قبول نکردیم . او اذان نماز را گفت و جماعت را به راه انداخت . حالا سالیان درازی است که مسجدالنبی جماعتش به راه هست و خانه خداست...

🔰 پدرم می گفت :

شب جمعه

بی رمق از دو سه روز پیاده روی و سفر چند روزه

در خیابانی نزدیک بین الحرمین کنار موکب ها

یکی دو نفرمان نشسته و دو نفر هم بدون جا ایستاده

با همان کوله پشتی خالی و سبک روزهای اول که حالا برای تن خسته مان حکم بار سنگین داشت

سریعتر آمده بودیم که زیارت شب جمعه اربعین را هم درک کنیم

در به در موکبی برای استراحت ؛ که حال گشتن هم نداشتیم

موکب داشتیم ولی راه دورش رای مان را عوض کرد . پای درد و تاول زده و خیابان های شلوغ شب جمعه و شب اربعین کربلا ، مسافت را چندبرار می کرد ؛ آنهم با همان کوله پشتی . دنبال موکبی در همین نزدیکی ها بودیم .

افغانی میانسالی که گرد پیری رنگ و بوی جوانیش را مخفی می کرد با چهره ای خسته از سفر چند روزه و پیاده روی که جور چند زن و مرد افغانی دیگر هم بر دوش داشت ؛ به خیال این که حتما دوسه روحانی می توانند حلّال مشکلاتش شوند با لهجه شیرینش پرسید :

پرسش بالا از پرشمارترین سوالاتی است که روحانیت معزز با آن مواجه می شود . علی الخصوص اگر که مکان ، شهر مقدس کربلا و زمان ، ایام خاص زیارت حضرت اباعبدالله علیه السلام باشد . سوالی که منشأ آن علاوه بر منزلت والای حضرت عباس ؛ توجیهاتی است که برای تقدم زیارت ایشان شنیده شده است . برخی شنیده اند که اذن دخول به بارگاه منور حضرت اباعبدالله الحسین آن است که ابتداء به زیارت قمر بنی هاشم مشرف شوند . برخی هم شنیده اند همچنانکه پیغمبر خدا فرمودند « من شهر علم هستم و علی باب ورود به آن » حضرت ابالفضل العباس نیز باب ورود به حرم و حریم امام حسین علیه السلام است . اما واقعیت این است که

حالا که روزهائی از داستان قمه خوردن و مجروحیت و شهادت دو طلبه مظلوم سپری شده واکنش ها ، پی در پی می آید . اظهار نگرانی هائی چه از سوی حوزویون ، چه مردم و چه رسانه ها . اما در این میان از همه عجیب تر نگرانی برخی از عزیزان است که سال هاست دوستان سیاسی شان غرق در اشرافی گری ، خوره ای به جان مسلک و مرام امام شده اند . نمی دانم این سال های متمادی ما خواب بوده ایم یا ایشان . اصلا باید خدمت شان عارض شویم که اشتباه به عرض تان رسانده اند .

ما که قمه نخورده ایم ؛

ما در آب های پشت سد لتیان خفه شدیم

ما در تعطیلات عید که با بچه ها - به همراه عمه بچه ها و ایضا مادر بزرگ شان که در خانه تنها بود - با هلی کوپتر به کیش می رفتیم دچار سقوط شدیم

همین ایستگاه مترو امام خمینی تهران ، دقیقا یک هفته قبل از اینکه قتلگاه طلبه ای هیچ کاره و بیچاره شود که نمی دانم چطور رگ دیوانگی قاتل از میان این همه آدم فقط به روی این آدم عمامه به سر گیر کرد ؛
با یکی از دوستان طلبه دیگر در راه باجه بلیط فروشی بودیم و مقصدمان هم نواب صفوی ، پیرزنی که صدای بلند و خوبی هم داشت همین که دو طلبه جوان عمامه به سر را دید درمیان جمعیت صدایش بلند کرد که «خوب کاری کردید که رفتید توی این لباس»

اجازه نداد لبخندی به گوشه لب مان حواله این مادر کنیم و ادامه داد