سایت شخصی محمّد ابراهیم باغبان

یادداشت روزنامه کیهان ؛ سه شنبه 11 شهریور 99

«حج که امری واجب است به خاطر کرونا تعطیل شد ؛ عزاداری محرم که مستحب است و جای خود دارد ...» ؛ «در نماز که یکی از واجبات مؤکّد است اگر احتمال خطر باشد می توان نماز را رها کرد ، عزاداری بر امام حسین که یک مستحب است و به هر احتمال خطری به راحتی می توان ترکش کرد...»

این دو نمونه نظر ، گوشه ای از مباحثی است که اگرچه از پیش از این هم مطرح بوده اما

یادداشت روزنامه کیهان ؛ سه شنبه 28 مرداد 99

دنیای امروز ما ، حال دهکده بی نظم جهانی است که گرفتار کدخدای ِناخواندة بی رحم ، بی منطق و مجهول الهویه شده باشد . کرونا اگرچه اهل شوخی نیست اما پاسخش برای هر که او را شوخی گرفته باشد مرگ است .

این کوچک خطرناک ، حالا یک طرف قضیه هیئات و محرم شده است .

دور از تصور ما بود که پیرزنی که تازه بالا و پائین زندگی ، گرد پیری را به صورتش نشانده بتواند به این زیبائی یک موکب همه چیز تمام را مدیریت کند . اگر شوهرش خانه نبود یا شوهری نداشت اما بدون پسر جوانش هم که گوشه ای تماشا می کرد می توانست مثل یک مرد از ما پذیرائی کند .

عصر اربعین بود . به سختی از پس ساعت ها پیاده روی ِروز آخر ،

شاید از لابلای برگ های کتاب های پربهاء ، که در سال های قبل و بعد انقلاب از او خریده ایم

از امامتِ جماعتِ ظهرهای مدرسه ها ؛ از درس های زندگی لابلای جماعت همکلاسی ها که از او یاد گرفته ایم

شاید از نکات نغز بیش از چهل سال معلمی پر افتخار ؛ از مشت های

همه تهدیدات پیش روی راه امام

نهضت امام از روز نشستن بر کرسی جمهوری اسلامی ، رویش انواع تهدیدات را به چشم خود نظاره کرده است . چالش تهدید نظامی از بُرون مرزها که پس از سالیانی ناکامی ، جای خود را به طراحی و هدایت براندازی داده یکی از اینهاست . انقلاب اسلامی اگرچه تاکنون در کشاکش مقابله با این گونه تهدیدات سخت ، ورزیده شده و توانسته صاحب دست برتر باشد اما این همه ماجرا نیست .
سالیان پس از جنگ ، اشرافیت ، فساد و رویش سبک جدیدی از طبقه رعیت و ارباب پا بر گلوی جسم نحیف و روینده جمهوری اسلامی گذاشت . این تهدید بیش از آنکه رشدش چشم گیر باشد تقابل جدی آن با ماهیت نهضت امام باعث پررنگ شدنش گردید . عدالت خواهی و مطالبه شفافیت ، فرصتی فراهم ساخت تا کارزاری برای مبارزه با اشرافیت و فساد فراهم سازد .
اما سالیانی است که عدالت خواهی-همین فرصت بی نظیر بالندگی نهضت امام - در شیوه برخی کارکرد تهدید به خود گرفته است .

تنها در آن سیزده سال ابتدائی به شما اجازه زندگی در شهر جدتان را دادند . بعد از آن سیزده سال مدینه ، تا بیست و هشت سالگی شما را به بهترین شهر عراق برده اما در منطقه نظامی محصورتان کردند . همین سال بیست و هشتم بود که کینه کهنه و ترس عمیق شان از محبوبیت خاندان شما اجازه ادامه زندگی را به شما نداد و در سامرا از ارثیه شهادت به شما نوشاندند .
اصلا اجداد شما را یکی به مصطفی و دیگری به مجتبی و مرتضی ؛ یکی به رضا و دیگری را به تقی و نقی لقب دادند اما شما و پدرتان را به عسکری ؛ خواستند با صدای در گلو خفه شده فریاد بزنند که تمام عمرتان را در زندانی نظامی زندگی که نه ؛ اما زندگانی را گذرانده اید .
با وجود این فرصت کم در این دنیای دون ، حتی اجازه کمترین ملاقات با دوستان خود را نداشتید . روزهای دوشنبه برای دوستان شما شده بود روز تماشا ، روز حیرت و روز زیارت ؛ همان دوشنبه یوم النوبه ای که باید به مرکز حکومت شهر سامرا می رفتید و اعلام حضور می کردید که نکند به دور از چشم ناپاک غاصبان خلافت به جائی رفته باشید . عاشقان فوج فوج در مسیر راه شما سبز می شدند که از تنها فرصت زیارت شما خوشه برچینند . فرموده بودید که نه سلامم کنید و نه اشاره ای که بر جان شیعیانم بیمناکم . چه امام مهربانی ؛ چه امام مظلومی .

در همین روزها که دغدغه نان ؛ شب و روزمان شده و بی خیال جان همه شده ایم و هر مظلومی که تکه تکه شود آنرا حواله دنیای «به ما چه اش» می کنیم

.

همین روزها که اگر نانی دست کارگر دکه ها را نمی گیرد اما کسی جانشان را نمی گیرد

که هستند شیعیان مظلومی که در روی همین کره خاکی اگر صبح برای تکه نانی یا رکعت نمازی به شهر می روند دغدغه نان ندارد ؛ که دغدغه جانی دارند که نمی دانند کدام انتحاری آنرا از آنان خواهد گرفت

.

در همین جمعه ها انتحاری داعش ، در میان صف جمعه خوان های مسجد صاحب الزمان افغانستان جان چهل تن از سادات موسوی را گرفت

.

و داعش عربستانی جان پنجاه بچه شیعه یمنی را نقل و نبات میان زمین و آسمان کرد

.

و تو چه می دانی از دل او

که چه ها دیده است از همان خبرهائی که شاید اندکی از آن را ما فقط شنیده ایم

می شود از جایگاه ویژه نمازجمعه در فرهنگ دینی یا نگاه امام راحل و مقام معظم رهبری نوشت ؛ یا از تاثیر شگرف و محوریت این پایگاه در تقویت فرهنگ دینی ؛ و یا اینکه از وظایف مردم در قبال نمازجمعه و امام جمعه ؛‌ که نوشتن هر کدام از اینها نویسنده ای پرتوان می خواهد و مخاطبانی خوش حوصله ؛ اما به چند خط بسنده کرده و کمی از اقتضائات امروزه امام جمعه می گوئیم که اگر او خوب بکوشد موارد بالا نیز پررنگ خواهد شد . از دوگانه هائی می نویسیم که یکی باید است و دیگری نباید :

1 – بیم یا امید

برخی ریسمان به آسمان باف ها ، پس از #اعتصاب به حق #کامیونداران ، فرصت را غنیمت شمرده و تیغی به صورت #دین و #روحانیت کشیده و نوشتند : اگر هر صنفی اعتصاب کنه یه جای ممکلت لنگ میشه ، حالا اگه روحانیون اعتصاب کنن دقیقا چه مشکلی برای مملکت پیش میاد ؟!

چند روز بعد فیملش از راه رسید که به هدایت یک #ناظم_شهوتران در یکی از دبیرستان های تهران

در میان این دنیای آشفته ها

در میان این طغیان شهوت ها

و این افسارگسیختگی دنیاپرستی ها

در میان تفاخر به اتم ها و کلاهک ها

و این شیرینی نسل کشی ها و کودک کشی ها

در میان این قوانین جنگلی ها

این ظلم ها ؛ این زور ها و این تحریم ها

حتی میانه این گرانی ها

این رکودها و این قیمت های سر به فلک کشیده ها

در میان این گران شدن اَرزها و طلاها و بی ارزش شدن عِرضْ ها و آبروها

به همه دل بسته ایم ؛ دلی پر از امید

حتی به امریکائی ها ؛ به عاقل شدن ترامپ ، به برگشت دوباره امریکا به برجام

گذراندن ساعتی در مرکز نگهداری از معلولین ذهنی و حرکتی و نشستن و غذا کردن در دهان آنها یعنی فهم اینکه خود را در دنیای کوچکی اسیر کرده ایم
به کوچکی روزمرگی ها
به کوچکی بازی روزگار
به حقیری مشکلات پیش پا افتاد
در حصار مشکلاتی که بسیار کوچکتر از این دنیای بزرگ است ؛ موانع خودساخته ای که فکر می کنیم رد شدنی نیست اما وقتی پای در دنیای بزرگ معلولین می گذاریم می بینیم داریم با خودمان بازی می کنیم ؛ با این مشکلات پیش پا افتاده...
اصلا گرفتاری های دنیای حقیر خودمان می شود چاشنی زندگی ؛ حال مان را همین چاشنی ها خوشمزه و هیجانی می کند
باید گاهی از این لاک خودبافته خارج شویم ؛ سر از پیله در آوریم و

♻️ #جذب_حداکثری ؛ #دفع_حداقلی ♻️

مقام معظم رهبری :

🌐 بنای نظام در اینجا، جذب حداکثری و دفع حداقلی است. این، روش نظام است؛ این را همه توجه بکنند. آن کسانی هم که نظر مخالف دارند، نظرات مخالف با نظرات رسمی دارند، در این چهارچوب میتوانند خودشان را مقایسه کنند...

اگر دوگانگی‌ای وجود داشته باشد، دوگانگی انقلابی و ضدّ انقلابی است -حتّی [فرد] غیر انقلابی هم قابل کشش است، قابل جذب است؛ بنده معتقد به جذب حدّاکثری‌ام، البتّه با روشهای خودش، نه اینکه حالا هر کاری بکنیم به‌عنوان جذب حدّاکثری- انقلاب و ضدّ انقلاب. هر جناحی، هر کسی، هر آدمی که انقلاب را قبول دارد، در خدمت انقلاب است، دنبال انقلاب است، بسیج طرف‌دار او هم هست...

#شهرستان_فسا

💢 آشیخ مصطفی 💢

🔰 پدرم می گفت :

مسجدالنبی زمانی فقط زمینی بود و چند دیوار بدون سقف ؛ آشیخ مصطفی ما را صدا کرد که میخواهیم جماعت براه بیاندازیم و مسجد را رونق دهیم . با خودش دوسه نفری شدیم . هرچه به ما اصرار کرد که یکی اذان نماز بگوید قبول نکردیم . او اذان نماز را گفت و جماعت را به راه انداخت . حالا سالیان درازی است که مسجدالنبی جماعتش به راه هست و خانه خداست...

🔰 پدرم می گفت :

چند روز پیش علی شمخانی دبیر شورای عالی امنیت ملی گفت :

در کشور هیچ تهدید امنیتی متوجه هیچ مسئولی نیست. من مسئول امنیت کشور هستم. این که منافقین ترور می کردند مربوط به دهه 60 است و دیگر نمی توانند ترور کنند. ضمن این که ما دستگاه های امنیتی قوی داریم، برای چه می ترسیم؟ بساط حفاظت شخصیت ها را باید جمع کنیم، ما حفاظت شخصیت ها نداریم، تشریفات و پرستیژ شخصیت ها داریم. من مسجد می‌روم، پارک می روم، کوه می روم، تنها و با مترو می روم و هیچ مشکلی هم ندارم...

گرچه این سخنان مورد تأیید و تأکید برخی از دلسوزان نظام قرار گرفته اما مرور خسارات فاصله گیری برخی از مسئولین از مردم و تشریفات نابجا باعث می شود که گوینده این حرف را بارها تحسین کنیم .

غیر از حفاظت های تشریفاتی ، جایگاه های تشریفاتی جلسات عمومی نیز باید مورد بازنگری قرار گیرد .

چه معنا دارد که در یک مراسم عمومی ، مسئولین بدون دلیلی همچون کسالت یا کهولت سن ، در جایگاهی بهتر قرار گیرند .

این حرکت به گونه ای در حال تبدیل شدن به یک عادت اشتباه است که حتی در کوچکترین شهرها نیز ، مسئولین بر خلاف سائر حضار باید بر روی صندلی و در جایگاه ویژه قرار بگیرند .

مسئولین نظام اسلامی خادم مردم ، در میان مردم و برای مردم اند نه تافته ای جدا افتاده

شب جمعه

بی رمق از دو سه روز پیاده روی و سفر چند روزه

در خیابانی نزدیک بین الحرمین کنار موکب ها

یکی دو نفرمان نشسته و دو نفر هم بدون جا ایستاده

با همان کوله پشتی خالی و سبک روزهای اول که حالا برای تن خسته مان حکم بار سنگین داشت

سریعتر آمده بودیم که زیارت شب جمعه اربعین را هم درک کنیم

در به در موکبی برای استراحت ؛ که حال گشتن هم نداشتیم

موکب داشتیم ولی راه دورش رای مان را عوض کرد . پای درد و تاول زده و خیابان های شلوغ شب جمعه و شب اربعین کربلا ، مسافت را چندبرار می کرد ؛ آنهم با همان کوله پشتی . دنبال موکبی در همین نزدیکی ها بودیم .

افغانی میانسالی که گرد پیری رنگ و بوی جوانیش را مخفی می کرد با چهره ای خسته از سفر چند روزه و پیاده روی که جور چند زن و مرد افغانی دیگر هم بر دوش داشت ؛ به خیال این که حتما دوسه روحانی می توانند حلّال مشکلاتش شوند با لهجه شیرینش پرسید :