شاید از لابلای برگ های کتاب های پربهاء ، که در سال های قبل و بعد انقلاب از او خریده ایم
از امامتِ جماعتِ ظهرهای مدرسه ها ؛ از درس های زندگی لابلای جماعت همکلاسی ها که از او یاد گرفته ایم
شاید از نکات نغز بیش از چهل سال معلمی پر افتخار ؛ از مشت های
می شود از جایگاه ویژه نمازجمعه در فرهنگ دینی یا نگاه امام راحل و مقام معظم رهبری نوشت ؛ یا از تاثیر شگرف و محوریت این پایگاه در تقویت فرهنگ دینی ؛ و یا اینکه از وظایف مردم در قبال نمازجمعه و امام جمعه ؛ که نوشتن هر کدام از اینها نویسنده ای پرتوان می خواهد و مخاطبانی خوش حوصله ؛ اما به چند خط بسنده کرده و کمی از اقتضائات امروزه امام جمعه می گوئیم که اگر او خوب بکوشد موارد بالا نیز پررنگ خواهد شد . از دوگانه هائی می نویسیم که یکی باید است و دیگری نباید :
1 – بیم یا امید
گذراندن ساعتی در مرکز نگهداری از معلولین ذهنی و حرکتی و نشستن و غذا کردن در دهان آنها یعنی فهم اینکه خود را در دنیای کوچکی اسیر کرده ایم
به کوچکی روزمرگی ها
به کوچکی بازی روزگار
به حقیری مشکلات پیش پا افتاد
در حصار مشکلاتی که بسیار کوچکتر از این دنیای بزرگ است ؛ موانع خودساخته ای که فکر می کنیم رد شدنی نیست اما وقتی پای در دنیای بزرگ معلولین می گذاریم می بینیم داریم با خودمان بازی می کنیم ؛ با این مشکلات پیش پا افتاده...
اصلا گرفتاری های دنیای حقیر خودمان می شود چاشنی زندگی ؛ حال مان را همین چاشنی ها خوشمزه و هیجانی می کند
باید گاهی از این لاک خودبافته خارج شویم ؛ سر از پیله در آوریم و
#شهرستان_فسا
💢 آشیخ مصطفی 💢
🔰 پدرم می گفت :
مسجدالنبی زمانی فقط زمینی بود و چند دیوار بدون سقف ؛ آشیخ مصطفی ما را صدا کرد که میخواهیم جماعت براه بیاندازیم و مسجد را رونق دهیم . با خودش دوسه نفری شدیم . هرچه به ما اصرار کرد که یکی اذان نماز بگوید قبول نکردیم . او اذان نماز را گفت و جماعت را به راه انداخت . حالا سالیان درازی است که مسجدالنبی جماعتش به راه هست و خانه خداست...
🔰 پدرم می گفت :
گلایه از وضع دور از شأن و بی سرانجام تپه شهدای گمنام شهرستان فسا نه اولین بار نگارنده هست و نه وی اولین منتقد ، در این چهارده سال سپری شده از دفن پنج ستاره گمنام در شهر فسا وضع نامطلوب این یادمان و عدم تکمیل آن بارهای بار مورد نقد قرار گرفته است .
چهارده سال وقت کمی نیست ، در واقع چهارده سال در انتظاریم که
دلا یاران عاشق زود رفتند
از این وادی همه خشنود رفتند
من و تو مثل یک مرداب ماندیم
خوشا آنان که مثل رود رفتند
چند مدت پیش در سایت مطلبی با عنوان « زندگی متفاوت یک نفر که خیلی به ما ربط دارد » منتشر شد که حاوی عکس هائی از زندگی جانباز عزیز ، محمد جعفری منش بود . عکس هائی که تنها در اینجا بیش از هزار بار دیده شد .
اما چند روز پیش پائین همین مطلب نظری درج شد که بسیار غم انگیر و دردناک بود :
« سلام
من فرزند جانباز شهید محمد جعفری منش هستم پدرم در تاریخ
یکی از برهه های زندگی علامه شهید مرتضی مطهری (ره) که بحث های فراوان و مختلفی در مورد آن شده است جریان حسینیه ارشاد می باشد .
مکانی که پس از هجرت استاد شهید از قم به تهران محل فعالیت های فرهنگی ایشان و جذب جوانان به سوی معارف دینی شد و بعد ها با آمدن مرحوم دکتر علی شریعتی وارد مرحله تازه ای شد و همین امر هم در نهایت باعث جدائی استاد شهید از محلی که خود راه اندازیش کرد و مسئولیت آن را به عهده داشت شد .
قضاوت ها و نقل قول های متفاوتی در این مورد به عمل آمده که یکی از کسانی که در خاطرات خود اشاره خوبی به این مطلب کرده است علامه محقق ، مرحوم علی دوانی می باشد ( اینجا ) . ایشان یکی از نزدیکان استاد شهید می باشد و خودش هم سابقه سخنرانی و همکاری با حسینیه ارشاد را داشته است تا جائی که بعد از طرد شدن استاد شهید از حسینیه ، مسئولین وقت درصدد جایگزین کردن ایشان به جای استاد شهید در حسینیه بوده اند که خود علامه دوانی این امر را نپسندیدند . آنچه که در ادامه می آید گوشه ای از روایت علامه دوانی از قضایای حسینیه ارشاد می باشد که آنرا در کتاب خاطرات من از استاد شهید مطهری نقل کرده اند :
