برخی ریسمان به آسمان باف ها ، پس از #اعتصاب به حق #کامیونداران ، فرصت را غنیمت شمرده و تیغی به صورت #دین و #روحانیت کشیده و نوشتند : اگر هر صنفی اعتصاب کنه یه جای ممکلت لنگ میشه ، حالا اگه روحانیون اعتصاب کنن دقیقا چه مشکلی برای مملکت پیش میاد ؟!
چند روز بعد فیملش از راه رسید که به هدایت یک #ناظم_شهوتران در یکی از دبیرستان های تهران
گذراندن ساعتی در مرکز نگهداری از معلولین ذهنی و حرکتی و نشستن و غذا کردن در دهان آنها یعنی فهم اینکه خود را در دنیای کوچکی اسیر کرده ایم
به کوچکی روزمرگی ها
به کوچکی بازی روزگار
به حقیری مشکلات پیش پا افتاد
در حصار مشکلاتی که بسیار کوچکتر از این دنیای بزرگ است ؛ موانع خودساخته ای که فکر می کنیم رد شدنی نیست اما وقتی پای در دنیای بزرگ معلولین می گذاریم می بینیم داریم با خودمان بازی می کنیم ؛ با این مشکلات پیش پا افتاده...
اصلا گرفتاری های دنیای حقیر خودمان می شود چاشنی زندگی ؛ حال مان را همین چاشنی ها خوشمزه و هیجانی می کند
باید گاهی از این لاک خودبافته خارج شویم ؛ سر از پیله در آوریم و
حالا که روزهائی از داستان قمه خوردن و مجروحیت و شهادت دو طلبه مظلوم سپری شده واکنش ها ، پی در پی می آید . اظهار نگرانی هائی چه از سوی حوزویون ، چه مردم و چه رسانه ها . اما در این میان از همه عجیب تر نگرانی برخی از عزیزان است که سال هاست دوستان سیاسی شان غرق در اشرافی گری ، خوره ای به جان مسلک و مرام امام شده اند . نمی دانم این سال های متمادی ما خواب بوده ایم یا ایشان . اصلا باید خدمت شان عارض شویم که اشتباه به عرض تان رسانده اند .
ما که قمه نخورده ایم ؛
ما در آب های پشت سد لتیان خفه شدیم
ما در تعطیلات عید که با بچه ها - به همراه عمه بچه ها و ایضا مادر بزرگ شان که در خانه تنها بود - با هلی کوپتر به کیش می رفتیم دچار سقوط شدیم
همین ایستگاه مترو امام خمینی تهران ، دقیقا یک هفته قبل از اینکه قتلگاه طلبه ای هیچ کاره و بیچاره شود که نمی دانم چطور رگ دیوانگی قاتل از میان این همه آدم فقط به روی این آدم عمامه به سر گیر کرد ؛
با یکی از دوستان طلبه دیگر در راه باجه بلیط فروشی بودیم و مقصدمان هم نواب صفوی ، پیرزنی که صدای بلند و خوبی هم داشت همین که دو طلبه جوان عمامه به سر را دید درمیان جمعیت صدایش بلند کرد که «خوب کاری کردید که رفتید توی این لباس»
اجازه نداد لبخندی به گوشه لب مان حواله این مادر کنیم و ادامه داد
