دور از تصور ما بود که پیرزنی که تازه بالا و پائین زندگی ، گرد پیری را به صورتش نشانده بتواند به این زیبائی یک موکب همه چیز تمام را مدیریت کند . اگر شوهرش خانه نبود یا شوهری نداشت اما بدون پسر جوانش هم که گوشه ای تماشا می کرد می توانست مثل یک مرد از ما پذیرائی کند .
عصر اربعین بود . به سختی از پس ساعت ها پیاده روی ِروز آخر ،
شاید از لابلای برگ های کتاب های پربهاء ، که در سال های قبل و بعد انقلاب از او خریده ایم
از امامتِ جماعتِ ظهرهای مدرسه ها ؛ از درس های زندگی لابلای جماعت همکلاسی ها که از او یاد گرفته ایم
شاید از نکات نغز بیش از چهل سال معلمی پر افتخار ؛ از مشت های
برخی ریسمان به آسمان باف ها ، پس از #اعتصاب به حق #کامیونداران ، فرصت را غنیمت شمرده و تیغی به صورت #دین و #روحانیت کشیده و نوشتند : اگر هر صنفی اعتصاب کنه یه جای ممکلت لنگ میشه ، حالا اگه روحانیون اعتصاب کنن دقیقا چه مشکلی برای مملکت پیش میاد ؟!
چند روز بعد فیملش از راه رسید که به هدایت یک #ناظم_شهوتران در یکی از دبیرستان های تهران
گذراندن ساعتی در مرکز نگهداری از معلولین ذهنی و حرکتی و نشستن و غذا کردن در دهان آنها یعنی فهم اینکه خود را در دنیای کوچکی اسیر کرده ایم
به کوچکی روزمرگی ها
به کوچکی بازی روزگار
به حقیری مشکلات پیش پا افتاد
در حصار مشکلاتی که بسیار کوچکتر از این دنیای بزرگ است ؛ موانع خودساخته ای که فکر می کنیم رد شدنی نیست اما وقتی پای در دنیای بزرگ معلولین می گذاریم می بینیم داریم با خودمان بازی می کنیم ؛ با این مشکلات پیش پا افتاده...
اصلا گرفتاری های دنیای حقیر خودمان می شود چاشنی زندگی ؛ حال مان را همین چاشنی ها خوشمزه و هیجانی می کند
باید گاهی از این لاک خودبافته خارج شویم ؛ سر از پیله در آوریم و
شب جمعه
بی رمق از دو سه روز پیاده روی و سفر چند روزه
در خیابانی نزدیک بین الحرمین کنار موکب ها
یکی دو نفرمان نشسته و دو نفر هم بدون جا ایستاده
با همان کوله پشتی خالی و سبک روزهای اول که حالا برای تن خسته مان حکم بار سنگین داشت
سریعتر آمده بودیم که زیارت شب جمعه اربعین را هم درک کنیم
در به در موکبی برای استراحت ؛ که حال گشتن هم نداشتیم
موکب داشتیم ولی راه دورش رای مان را عوض کرد . پای درد و تاول زده و خیابان های شلوغ شب جمعه و شب اربعین کربلا ، مسافت را چندبرار می کرد ؛ آنهم با همان کوله پشتی . دنبال موکبی در همین نزدیکی ها بودیم .
افغانی میانسالی که گرد پیری رنگ و بوی جوانیش را مخفی می کرد با چهره ای خسته از سفر چند روزه و پیاده روی که جور چند زن و مرد افغانی دیگر هم بر دوش داشت ؛ به خیال این که حتما دوسه روحانی می توانند حلّال مشکلاتش شوند با لهجه شیرینش پرسید :
عَنْ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ ع قَالَ :
... وَ اللَّهِ لَقَدْ یَسَّرَ اللَّهُ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ أَرْزَاقَهُمْ بِخَمْسَةِ دَرَاهِمَ جَعَلُوا لِرَبِّهِمْ وَاحِداً وَ أَکَلُوا أَرْبَعَةً أَحِلَّاءَ ثُمَّ قَالَ هَذَا مِنْ حَدِیثِنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لَا یَعْمَلُ بِهِ وَ لَا یَصْبِرُ عَلَیْهِ إِلَّا مُمْتَحَنٌ قَلْبُهُ لِلْإِیمَانِ.
امام موسی کاظم (علیه السلام) می فرمایند :
خداوند روزی مومنان را به پنج قسمت بر آنان ارزانی داشته تا یک قسمت از آن را از آن خداوند قرار دهند و چهار قسمت آنرا به صورت حلال استفاده کنند ؛ سپس امام فرمودند این سخن از سخنان سخت و مشکل ماست که به آن عمل نمی کند و بر آن صبر نمی کند الا کسی که خداوند دل او را به نور ایمان آزموده باشد... وسائل الشیعة، ج۹، ص: ۴۸۵
خدای کریم می خواهد این باور را در درون بنده اش ایجاد کند که خود را مالک هیچ چیز ندانسته
دلا یاران عاشق زود رفتند
از این وادی همه خشنود رفتند
من و تو مثل یک مرداب ماندیم
خوشا آنان که مثل رود رفتند
چند مدت پیش در سایت مطلبی با عنوان « زندگی متفاوت یک نفر که خیلی به ما ربط دارد » منتشر شد که حاوی عکس هائی از زندگی جانباز عزیز ، محمد جعفری منش بود . عکس هائی که تنها در اینجا بیش از هزار بار دیده شد .
اما چند روز پیش پائین همین مطلب نظری درج شد که بسیار غم انگیر و دردناک بود :
« سلام
من فرزند جانباز شهید محمد جعفری منش هستم پدرم در تاریخ
غریب زمین ، شهیر آسمان
