درب هیئت را به روی مردم نبندیم
نیروی فعال و دغدغه مند یک هیئت فرهنگی-مذهبی می کوشد تا در مناسبت هائی چون دهه محرم برنامه محتوامحور اجرا کند . دغدغه او برپائی خیمه عزا برای یک تازه وارد است تا معرفت و معنویت او افزایش یابد . حضور دوستان هیئتی در مجلس برایش مهم است اما مهمتر از آن ساخت دوستان هئیتی از تازه واردهاست .
برای همین تبلیغات مراسم را مهم قلمداد می کند . این روزهای نرسیده به محرم برای همین از بنرهای تبلیغاتی سیاه پوش شده است . هر هیئتی تمام تلاشش را می کند که پای افراد بیشتری را به عرشه کشتی نجات حسینی باز کند . با این وجود گاهی دعوت می کند اما در را به روی او می بندد .
چگونه ؟!
سلیقه یک هیئتی در انتخاب سخنران ، محتوای سخن و مدت آن ؛ انتخاب مداح ، سبک و میزان عزاداری ، روش های روضه خوانی و سینه زنی مختص خود اوست . او حتی گاهی در مورد نور مجلس هم متفاوت می اندیشد . برخی هایشان حال دارند و از میهمان خیمه شان استقبال می کنند و برخی هایشان کاری به رفت و آمدها ندارند .
در حالیکه شخصی که تازه پایش به هیئت این سبکی باز شده سلایق و علایقش خیلی متفاوت از یک خاک خورده هیئت است . انتخاب او برای سخنران ، محتوای سخنرانی ، سبک مداحی ، مدت زمان مجلس فرق بسیاری با سلیقه هیئتی دارد .
اینجاست که بچه های هیئت باید بین مجلس به سبک خودشان و یا جذب مردم به هیئت فرهنگی-مذهبی یکی را انتخاب کنند . در حالیکه هیچ شکی نیست که سلیقه های شخصی مان را باید فدای مسیر انجام وظیفه کنیم .
با این وجود شاید جمع بین هر دو سلیقه تا حد ممکن راهکاری دست یافتنی باشد . یا احیانا جلسات خصوصی به سبک هیئتی در کنار برگزاری پرشور برنامه اصلی هیئت .
یادمان باشد جهاد آن وقتی رنگ و بو می گیرد که از دوست داشتی هایمان بگذریم .
