سایت شخصی محمّد ابراهیم باغبان

السَّلامُ عَلَیکَ یا بَقِیَّةَالله

آنچه که بیشتر به ذهن ما آشنا می آید و آنرا بیشتر شنیده ایم این است که با حاصل شدن فرج و گشایش در امر ظهور حضرت صاحب و با قیام و حکومت عادلانه و جهانی حضرت همه امور سر و سامان پیدا می کند و گشایش و فرج و برکت و خیر در همه جا سرازیر میشود در حالی که همه اش این نیست بلکه حتی در خود امر انتظار هم برکات و فرج و گشایش وجود دارد ،

این روایت زیبا از امام رئوف را ببینید که می فرمایند :

«عَن مُحَمَّدِ بنِ الفُضَیل عَنْ أبی الحَسَن الرِّضا ع قال سَأَلتُهُ عَن شَیءٍ فی الفَرَجِ، فقال: أَ وَ

لَیْسَ تَعلَمُ أَنَّ انتظارَ الفرجِ مِن الفرجِ- إنَّ الله یُقُولُ: «فَانْتَظِرُوا إِنِّی مَعَکُمْ مِنَ الْمُنْتَظِرِینَ»

از محمد بن فضیل و ایشان هم از أباالحسن امام رضا (ع)نقل می کند که از ایشان در مورد امری از فرج سوال کردم حضرت گفت آیا نمی دانی که همانا انتظار فرج هم از فرج و گشایش در امور است؟

همانا خداوند در قرآن می فرماید: پس منتظر باشید ، همانا من هم همراه شما از منتظرین هستم...»

علاوه بر اینکه خداوند با ظهور حضرت خیلی از برکاتی که زمین آنرا به خود ندیده است بر مردم و مؤمنین نازل می فرماید و در همه امور گشایش و فراخ قرار می دهد بلکه نفس انتظار هم برای شخص منتظر برکات فراوانی به همراه دارد و باعث برطرف شدن خیلی از مشکلات اخروی و دنیوی او خواهد شد و در تربیت دینی و معنوی خیلی مؤثر می تواند باشد و خود امید داشتن و دچار یأس نشدن چقدر اثرات روانی مناسبی به همراه دارد.

چقدر زیباست : اگر شما درانتظار برطرف شدن مشکلات به دست مصلح جهانی باشید همین انتظار مصلح هم خودش مشکلات و موانعی را برطرف می کند چه رسد به زمانی که حکومت جهانی مصلح برقرار شود و آنوقت دیگر چگونه خواهد بود؟؟!!

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

سخنانی زیبا از نائب امام زمان :

در قضیه ى ولادت آن بزرگوار و اعتقادى که به این حقیقت است، اگر انسان در دو ناحیه و در دو جهت جستجو کند، آثار عظیمى را مشاهده مى کند:

غریب زمین ، شهیر آسمان

آل بویه و گسترش فرهنگ شیعه :

پس از روى کار آمدن آل بویه( 334 -447 ق) که به مذهب اهل البیت (ع) گرایش داشتند مراسم عزادارى امام حسین (ع) وارد مرحله ى نوینى شد و شیعیان و هواداران اهلبیت (ع) که بیشتر در محله «کرخ» بغداد ساکن بودند مراسم عزادارى را به صورت گسترده و علنى با خروج از مساجد و تکایا و راهپیمایى در خیابانها و میادین شهر انجام مى دادند. این مسأله که با ابراز احساسات شدید و گاهى ابراز تنفر از دشمنان خاندان اهل بیت (ع) و لعن آنها و خلفا همراه بود موجب تنش اجتماعى و تحرک اهل سنت بغداد مى گردید....

حدود پنج سال پیش که جناب حجة الاسلام و المسلمین شیخ حسین انصاریان در مدرسه دارالشفاء قم تفسیر نهج البلاغه می فرمودند در یکی از جلسات که منتهی به ایام تبلیغی دهه اول محرم بود قضیه ای را که خود عینا شاهد آن بودند نقل کردند که تقریبا نقل به مضمون آن چنین بود:

بنده (شیخ حسین انصاریان ) در زمانی که ....

کم گوی و به جز مصلحت خویش مگوی

چـیزی که نپرسند تو از پیش مـــگوی

دادنـد دو گــوش و یـــک زبـان از آغــاز

یعنی که دو بشنو و یکی بیش مگوی

انتظاری سنگین ، صبری جزیل و تحمّلی بس بزرگ

واقعا سخت است و برای ما مردمان کوچک بسی سنگین ، در ماندۀ از درکیم چه رسد به چند صباحی از تحمّل آن

آنهم نه یکی دو سال و نه به اندازه عمر یکی دو نسل از شیعیان ، بلکه هزار و اندی سال و قدر گذر عمر نسل های متعدّدی از دلبستگان به ظهور

و ای کاش که فقط به انتظار نشستن بود و تماشای جفاها و ظلم ها و قتل عام های محبّین در کار نبود

گردن زدن های دسته جمعی ، بی خانمانی و تحقیر به جرم حبّ به اهل بیت و انتظار منتقم ؛ نه یک سال و دو سال ، به اندازه عمر شیعه

و بدتر از همه مشاهدۀ این همه کم لطفی و معصیت از جانب دوستداران و مدعیان انتظار

بیش از ده قرن انتظار تا که سیصد و سیزده یار اهل بدرتان تکمیل شود و ما هم آمادگی پذیرش و یاری شما را پیدا کنیم ، چقدر زشت است که تا بحال ما با شما دوست و یار نشده ایم و آماده جان دادن به رکابتان نیستیم

درست است که خود شما اهل بیت گفته اید که شیعیان ما از ما صبرشان سختتر است ، چونکه آنها بر چیزی که وقتش را نمی دانند صبر می کنند و ما بر آنچه که مهلتش را می دانیم اما :

هر کدام از شیعیان به اندازه عمر چند ساله خود صبر کرده است و به انتظار نشسته است -اگر نشسته باشد- اما شما به اندازه عمر تمام شیعه ؛

و اینکه تا کی هم باشد جز شما کسی واقف به این امر نیست

امید است که صبر شما سختتر و تلختر نشود به گناه ما

اللهم عجّل لولیک الفرج

باور ما ، اغلب بر این است که باید خود را آماده کنیم تا با فرارسیدن ماه مبارک رمضان ، ماه میهمانی خدا توبه ای نصوح کنیم و سعی ای بلیغ ، تا در این ماه بخشوده شویم و پاک ؛ و خدا ما را به نحو احسن مورد پذیرائی خود قرار دهد و ما را به خود نزدیک تر گرداند ، حال آنکه

«در شبی که پیامبر به معراج رفتند آن حضرت از محضر ربّ الربوب سؤالاتی کردند...»

جمله فوق الذکر مطلع حدیث معراج است که در زمره احادیث قدسی است ؛ مجموعه سوالات اخلاقی که پیامبر در شب معراج از خدای خود پرسید و امیرالمومنین ناقل آن است .

حضرت آیت الله مصباح یزدی شرح این حدیث قدسی زیبا را در کتابی تحت عنوان «راهیان کوی دوست» به رشتۀ قلم در آورده اند که از جملۀ تألیفات گرانبهای ایشان می باشد و در زمرۀ کتب اخلاقی مورد توجه می باشد.

آخرین جملۀ حدیث که پایان بخش این کتاب هم می باشد آنچنان که خود حضرت استاد هم تصریح کرده اند بیانی زیبا و درخور توجه و تکان دهنده می باشد که متن کتاب خدمتتان ارائه می گردد:

«یا اَحْمَدُ؛ لَوْ صَلّى الْعَبْدُ صَلوةَ اَهْلِ السَّماءِ وَ الاَْرْضِ وَ صامَ صِیامَ اَهْلِ السَّماءِ وَاالاَْرْضِ

وَ طَوى مِنَ الطَّعامِ مِثْلَ الْمَلائِکَةِ وَ لَبِسَ لِباسَ الْعارى، ثُمَ اَرى فى قَلْبِهِ مِنْ حُبِّ الدُّنْیا ذَرَّةً اَوْ سُمْعَتِها اَوْ رِیاسَتِها اَوْ حُلِیِّها اَوْ زینَتِها لا یُجاوِرُنى فى دارى وَ لاََنْزِعَنَّ مِنْ قَلْبِهِ مَحَبَّتى»

اى محمد؛ اگر بنده‌اى به اندازه اهل آسمان و زمین نماز بخواند و روزه بگیرد و همانند فرشتگان از خوردن غذا دورى گزیند و لباس برهنگان را بپوشد؛ ولى در قلب او ذره‌اى از حب دنیا یا ریا و سمعه و یا ریاست و زینت دنیوى باشد، او را به جوار خویش راه نمى‌دهم و محبت خود را از دلش خارج مى‌کنم.

این قسمت پایانى حدیث خیلى تکان دهنده است، جا دارد پند گیریم و سعى کنیم در زندگى خود این توصیه ها را مد نظر قرار دهیم. خدا مى‌فرماید: اگر کسى به اندازه اهل آسمان و زمین عبادت کند ـ گرچه چنین چیزى ممکن نیست، ولى فرض کنیم بنده‌اى چنین کند ـ و به مانند ملائکه غذا نخورد و مثل برهنگان، در حد ستر عورت لباس بپوشد، ولى در دلش ذره‌اى از محبت به دنیا و مهر آن وجود داشته باشد، مثلاً دوست بدارد پر آوازه گردد و مردم او را بستایند و ذره‌اى محبت ریاست و مقام و محبت زر و زیور دنیا در دلش وجود داشته باشد، چنین بنده‌اى به جوار من نایل نمى‌گردد.

«وَ عَلَیْکَ سَلامى وَ رَحْمَتى وَالْحَمْدُلِلّهِ رَبِّ الْعالَمینَ»

اى محمد؛ بر تو باد سلام، محبت و رحمت من؛ و ستایش، خداى جهانیان را سزد