عبرت های فتنه هشتاد و هشت / فقط یک راست سران فتنه!!
1 - شُرَیح قاضی جزو بنی‌امیّه نبود! کسی بود که میفهمید حق با کیست. میفهمید که اوضاع از چه قرار است. وقتی هانی بن عروه را با سر و روی مجروح به زندان افکندند، سربازان و افراد قبیله‌ی او اطراف قصر عبیدالله زیاد را به کنترل خود درآوردند.
ابن زیاد ترسید. آنها میگفتند: شما هانی را کشته‌اید. ابن زیاد به شریح قاضی گفت: برو ببین اگر هانی زنده است، به مردمش خبر بده. شریح دید هانی بن عروه زنده، اما مجروح است. تا چشم هانی به شریح افتاد، فریاد برآورد: ای مسلمانان! این چه وضعی است؟! پس قوم من چه شدند؟! چرا سراغ من نیامدند؟! چرا نمیآیند مرا از این‌جا نجات دهند؟! مگر مرده‌اند؟! شریح قاضی گفت: میخواستم حرفهای هانی را به کسانی که دورِ دارالاماره را گرفته بودند، منعکس کنم. اما افسوس که جاسوس عبیدالله آن‌جا حضور داشت و جرأت نکردم!
جرأت نکردم یعنی چه؟ یعنی همین که ما میگوییم ترجیح دنیا بر دین! شاید اگر شریح همین یک کار را انجام میداد، تاریخ عوض میشد. اگر شریح به مردم میگفت که هانی زنده است، اما مجروح در زندان افتاده و عبیدالله قصد دارد او را بکشد، با توجّه به این‌که عبیدالله هنوز قدرت نگرفته بود، آنها میریختند و هانی را نجات میدادند. با نجات هانی هم قدرت پیدا میکردند، روحیه می یافتند، دارالاماره را محاصره میکردند، عبیدالله را میگرفتند؛ یا میکشتند و یا میفرستادند میرفت. آن گاه کوفه از آنِ امام حسین علیه‌السّلام میشد و دیگر واقعه‌ی کربلا اتّفاق نمیافتاد! اگر واقعه‌ی کربلا اتّفاق نمیافتاد؛ یعنی امام حسین علیه‌السّلام به حکومت میرسید. حکومت حسینی، اگر شش ماه هم طول میکشید برای تاریخ، برکات زیادی داشت. گرچه، بیشتر هم ممکن بود طول بکشد.
یک وقت یک حرکت بجا، تاریخ را نجات میدهد و گاهی یک حرکت نابجا که ناشی از ترس و ضعف و دنیاطلبی و حرص به زنده ماندن است، تاریخ را در ورطه‌ی گمراهی میغلتاند. ای شریح قاضی! چرا وقتی که دیدی هانی در آن وضعیت است، شهادت حق ندادی؟! عیب و نقصِ خواصِ ترجیح دهنده‌ی دنیا بر دین، همین است.
2 - وقتی که عبیدالله بن زیاد به رؤسای قبایل کوفه گفت بروید و مردم را از دور مسلم پراکنده کنید وگرنه پدرتان را در میآورم چرا امر او را اطاعت کردند؟! رؤسای قبایل که همه‌شان اموی نبودند و از شام نیامده بودند! بعضی از آنها جزو نویسندگان نامه به امام حسین علیه‌السّلام بودند. شَبَثْ بن رِبْعی یکی از آنها بود که به امام حسین علیه‌السّلام نامه نوشت و او را به کوفه دعوت کرد. همو، جزو کسانی است که وقتی عبیدالله گفت بروید مردم را از دور مسلم متفرّق کنید قدم پیش گذاشت و به تهدید و تطمیع و ترساندن اهالی کوفه پرداخت!
چرا چنین کاری کردند؟! اگر امثال شَبَثْ بن ربْعی در یک لحظه‌ی حسّاس، به جای این‌که از ابن زیاد بترسند، از خدا میترسیدند، تاریخ عوض میشد.(1)
3 – اگر در جریان فتنه هشتاد و هشت ، سران فتنه و حتی خواصی که تأیید یا سکوتشان در دمیدن در آتش فتنه تأثیر گذار بود فقط می گفتند : به نظر ما در انتخابات تقلب شده اما راهش به خیابان کشاندن مردم نیست و ما ادعای خود را از طریق قانونی پی میگیریم ؛ نه ده ها تن از طرفداران نظام و گول خوردگان سران فتنه کشته و مجروح می شدند ، نه میلیاردها تومان از اموال مردم و مملکت نابود می شد ، نه سال ها نظام اسلامی درگیر تبعات فتنه می شد و نه بهانه ای به دست دول خارجی برای تحریم های آتی می افتاد .
یا اگر همین آقایان در همان روزها و نه در انتخابات بعدی از سر راست گوئی بیان می کردند که نه تقلبی رخ داده و نه اساسا امکان تقلب در چنین وسعتی وجود دارد ، باز چنین فجائعی دامن گیر جمهوری اسلامی و مردم نمی شد .
4 – راست گوئی خواص ، بیان حقائق در زمان خود و نه به وقت پشیمانی ، ترجیح حقوق مردم بر منفعت شخصی و حزبی ، نفروختن دین به دنیای خود می تواند پاسدار جان و مال مردم و حکومت باشد . اما اگر خواص جامعه و سران فتنه چنین نکرده ؛ با مواضع و تحرکات خودخواهانه و غلط ، مردم را به اشتباه انداخته و مسبب قتل ده ها نفر بشوند و میلیاردها تومان از اموال عمومی را به یغما بردند مستحق چه عقوبتی هستند ؟!
1-برگرفته از بیانات مقام معظم رهبری در دیدار فرماندهان لشکر ۲۷ محمد رسول‌الله (ص)۱۳۷۵/۰۳/۲۰
